Miałam pięć, albo może sześć lat, kiedy w domu moich rodziców, na jednej z imprez rodzinnych rozłożyłam kartki i zaprosiłam do wspólnego rysowania moje kuzynostwo. Przypominam sobie stół, a na nim kolorowe pudełko z tysiącami kredek ołówkowych. Siedzieliśmy razem i we wspólnej pracy twórczej dogadywaliśmy się wspaniale. Każdy mówił to, co chciał i w swoim języku wizualnym. 

Moja przygoda ze sztuką trwa do dzisiejszego dnia, ale z perspektywy czasu wiem już, że tamtej czynności rysowania nie służyła tylko chęć rozwoju warsztatu manualnego, ale cieszyła mnie wtedy sama czynność, sam proces twórczy. Na przestrzeni lat tworzyłam w innych technikach, eksperymentowałam, szukałam większego formatu. Budowałam w nich inną rzeczywistość, poznawałam ludzi obok mnie, realizowałam marzenia, ambicje, analizowałam cele, lęki i porażki. Obraz stawał się moją formą komunikacji ze światem, zarówno tym zewnętrznym jak i wewnętrznym. Zawsze pragnęłam się wypowiadać, a sztuka i własna ekspresja malarska umożliwiła mi nie tylko mówienie do innych, ale również mówienie o sobie, poprzez innych i poprzez samą siebie. Obraz mnie uczył i otwierał na świat.